Ilyo Hansen

Welkom 

 

Als je dit leest, heb je mijn naam ergens opgevangen en heeft er iets jouw nieuwsgierigheid opgewekt. 
Ik kan je nu alvast verklappen dat ik daar heel erg blij om ben. 
Het is namelijk de angst van elke creatieveling om onopgemerkt te blijven en zijn inspiratie te zien doodbloeden bij gebrek aan aandacht en feedback. 
Ik ben niet anders. 
Ik heb jaren doorgebracht in onzekerheid over mijn eigen capaciteit. Het heeft zelfs jaren geduurd alvorens ik het aandurfde om iemand een tekst van mij te laten lezen. Gek hé? 
Ik vraag me soms af hoe de droom om een heus boek te schrijven overeind is kunnen blijven. 
Maar een mens houdt vast en volhardt in wat hem gelukkig maakt en zo verliep het ook bij mij. Schrijven geeft me veel van wat ik nodig heb in het leven. Amusement, spanning, eigenwaarde, gedrevenheid, opwinding en zelfs euforie. Het is zalig om eindelijk het plot te ontdekken waar je al weken knarsetandend naar op zoek bent. Met andere woorden, moest iets of iemand me ooit het schrijven ontnemen, zou ik me voelen als een geestelijke zonder tong. Monddood. Onmachtig om de boodschap te verkondigen. Mijn persoonlijke boodschap dan welteverstaan. Overgebracht door mijn hoofdpersonages. Eén voor één een stuk van mezelf. Met zachte, inspirerende, maar ook donkere en deprimerende kantjes. Echte mensen dus, zoals er op de aardbol miljarden rondlopen. 
En met echt bedoel ik: de meerderheid. 
Ik hou niet zo van de traditionele seriemoordenaar die doodt omdat hij aan de vernietigende drang niet kan weerstaan. Uiteindelijk zijn deze vreemde mensen in de reële wereld een rariteit en verdienen naar mijn gevoel deze massale aandacht niet. Ze spreken bij velen tot de verbeelding en worden bijna als idolen verheven. Ik heb daar, wat de literatuur betreft, niets op tegen, maar mij interesseren ze niet. De ‘echte’ mens is daarentegen veel boeiender en geloof me, veel gevaarlijker. 
 
Zowel De Verlossing, Het Project, De Zonde en Mijn verrukkelijke Zelf vonden hun oorsprong in mijn persoonlijk leven. Elke ‘Fictie’ begint bij een ‘Non-Fictie’. Zo is het. Heel belangrijk voor lezers die principieel afhaken als ze het woord Fictie horen. 
Bijna elk personage is gebaseerd op mensen die ik ken, heb gekend of ooit heb ontmoet. 
Bij elke gebeurtenis of wending in mijn verhalen ben ik in mijn diepste innerlijke om raad gaan vragen.  
Wat zou ik doen als mij zoiets overkwam? 
Of wat heb ik gedaan? 
Of wat was er gebeurd indien ik de kalmte niet had bewaard? 
Indien ik mentaal niet sterk was gebleven? 
Ik kan u vertellen dat dit vaak een rollercoaster van emoties met zich meebrengt.  
Ik heb het mijn hoofdpersonages in mijn eerste drie boeken, Ellen Ruythoorn, Sarah Claus en Tom Van Bellingen niet gemakkelijk gemaakt. Ik heb ze gedwongen om hun lot in eigen handen te nemen. Daarvoor in de plaats kregen ze een glansrijke hoofdrol. Er was geen inspecteur die hen naar de tweede plaats verdreef en op walgelijke wijze met de pluimen ging lopen. Ze moesten zich met slagen en schande een weg banen doorheen de hachelijke situatie waarin ze vaak door eigen schuld terechtkwamen. Ik heb om hen getreurd, maar ook enorm veel gelachen. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik erin geslaagd ben om die mengeling van gevoelens bij jullie over te brengen.  
Mijn Verrukkelijke Zelf wijkt lichtelijk af van de drie vorige. Het boek vond zijn oorsprong in 2017. Een bewogen jaar waarin ik gedwongen werd om het verleden los te laten en daardoor de liefde herontdekte. Het had een weemoedig verhaal kunnen worden met als motto: scheiden doet lijden, maar in tegenstelling daarvan werd het een roman met intrige. Een boek waarin het hoofdpersonage Ilse Cappaert geconfronteerd wordt met haar eigen fouten en tekortkomingen. Een boek dat ruikt naar misdaad terwijl je de zinnen best laat doorsijpelen op het ritme van een gedicht. 

​

En nu wil ik jullie nog één ding vertellen. In 2019 heb ik samen met mijn vriend boekhandel 't Oneindige Verhaal in Sint-Niklaas overgenomen. Een droom waarvan ik nooit had gedacht dat het ooit werkelijkheid kon worden. Sindsdien heb ik nog weinig tijd om in andere boekhandels in Vlaanderen fysiek aanwezig te zijn tijdens signeersessies. Mijn Verrukkelijke Zelf zal zich dus grotendeels op eigen houtje een weg moeten banen doorheen Vlaanderen en Nederland. Maar als jullie in de buurt vertoeven, breng ons dan gerust een bezoek. Ik geniet van het directe contact met de persoon die mijn boeken koopt, maar vooral leest. Ik luister graag naar de persoonlijke verhalen die zo een ontmoeting met zich meebrengt. Want het draait op zo een moment niet alleen om mij, maar ook om jou.  
Ik hoor het vaak.  
“Wat leuk om een auteur persoonlijk te ontmoeten.” 
Vergeet niet. Het is net zo leuk voor mij om een lezer persoonlijk te ontmoeten.  
Zonder jullie bloedt onze inspiratie dood en sterven we uiteindelijk onopgemerkt. 
 
Dankjewel voor jullie interesse en ik hoop jullie spoedig persoonlijk te mogen leren kennen. In het echte leven of via mijn verhalen.

Ilyo