Dit bonjour au micro...

Vanmorgen stond ik op zonder stem. Het is te zeggen, ik klonk als Bo Van Spilbeeck in vroegere dagen. Ik moet bekennen dat de stem beter paste bij de naam Ilyo dan mijn eigen stem dus vond ik het nog zo erg niet. Zolang ik een paar uur later tijdens mijn geplande signeersessie bij Standaard Boekhandel Wijnegem maar geen hoestbui zou krijgen, dan was het goed. Of tijdens de lezing van stadsgenoot Johan De Vos die vanmorgen doorging in kunstenplatform WARP. Dat zou nog erger zijn. Johan is namelijk een begeesterd spreker. Amusant, luchtig, maar zeer gevat. Het was boeiend. De titel van zijn boek 'Charleroi, het is altijd iets' maakte me al eerder nieuwsgierig. Een wat merkwaardige titel, maar niettemin verrassend. Het gaat vooral over gewone mensen en daar hou ik van. Gewone mensen met een zwak voor schoonheid in al zijn vormen, en daar hou ik nog meer van. Het was ook in het teken van Archipel. Zoals jullie weten, of niet weten, is het Archipelweekend in Sint-Niklaas. Auteurs kruipen naar de oppervlakte om hun werk voor te stellen. Auteurs verlaten hun eenzame eiland en verenigen zich. Vandaar de naam Archipel, vermoed ik. Ik heb het al aangekondigd, maar wil toch nog even van de gelegenheid gebruik maken. Daar dient tenslotte een blog voor. Morgen op 31 maart sta ik met vijf andere auteurs (waaronder Johan De Vos) te blinken (hopelijk) in SB Sint-Niklaas. "Er is cake en drank", zei Hilde De Blieck en mijn neus begon al te krullen. Cake is voor mij een magisch woord. Hopelijk voor jullie ook. Dus ik herhaal. ER IS CAKE!!!!!! De rest doet er minder toe. Maar vanwaar nu de titel van deze blog? Ik haat micro's. Werkelijk waar en deze week overkwam het me driemaal dat mijn stem werd opgenomen. Gelukkig klonk ik toen nog niet als een vent. Gisteren kreeg ik door Guy Van Hemel van Radio Land Van Waas een micro voor mijn neus "Wat betekent Archipel voor jou?", was zijn vraag. Een simpele vraag waar ik snel een antwoord op weet. Ik ben een geboren en getogen Sinnecloazenair dus voor mij is elk literair event dat zich in mijn stad afspeelt een must. Een simpel antwoord dus. Gemakkelijk formuleerbaar ook. No stress, tot ik Guy de micro zag aanzetten. "Ben je er klaar voor?", vroeg hij. Sorry, maar hier ben ik nooit klaar voor. En zo was het ook bij Silke De Len. Zij interviewde me deze week over het onderwerp Personal Branding. Een woord dat ik eerlijk gezegd moest gaan opzoeken. Om er dan op uit te komen dat ik daar dag in , dag uit mee bezig ben. Mezelf profileren. Mezelf in de wereld zetten. "Hoe wil je dat mensen jou zien?", is de vraag die mij het meest is bijgebleven. Ook hier was mijn antwoord simpel. "Ik wil dat mensen me sympathiek vinden." Ik denk dat me dat bij haar wel is gelukt. Ik was tijdens ons gesprek drie keer mijn draad kwijt en heb eenmaal moeten vragen hoe de vraag ook alweer luidde. Silke moest er hartelijk om lachen, dus waarschijnlijk krijg ik van haar wel tien op tien voor sympathie. Of tien op tien voor mijn tekenen van vroegtijdige dementie. Dat kan natuurlijk ook. Mijn derde interview deze week was met Sandra Seghers en ik heb een foto van haar gekozen omdat ze de jongste was deze week en het meest van allemaal een duwtje in de rug verdient. Ze studeert aan het College in Sint-Niklaas en had voor haar les Nederlands de opdracht gekregen om iemand te interviewen die iets speciaal doet. En zo kwam ze bij mij terecht. Ik was gevleid. "En wat wil jij later worden?", vroeg ik aan Sandra. "Dokter", zei ze vol overtuiging. Als je van speciaal spreekt... Veel succes Silke en Sandra.