Een onverschillig zootje...

Een tijdje geleden las ik, op één van de leesgroepen, een reactie van een lezeres. Ze zat met een eitje en wou dit even kwijt. Ze ontving namelijk regelmatig vriendschapsverzoeken van auteurs en vond dat eigenlijk niet zo leuk. "Die mensen zijn tenslotte niet geïnteresseerd in mij, maar willen enkel meer boeken verkopen", zo schreef ze. Kijk, nu ben ik misschien iets te snel op mijn zieltje getrapt, maar dit raakte me wel. Ik heb op dat moment geen reactie gepost, omdat ik geleerd heb dat je dat beter niet kan doen. Je stelt je kwetsbaar op en krijgt dan een hoop commentaar terug. Al dan niet positief. Er bestaat zoiets als vrije meningsuiting en daar moet je als creatieveling en ondernemend mens mee om kunnen. Gevoelige bonen hebben geen plaats meer in deze tijd. En ik heb dan nog geluk. Hout vasthouden. Tot nu toe heeft nog niemand de behoefte geopperd om mij, noch mijn werk met de grond gelijk te maken. Ik zou het niet aankunnen. Eerlijk waar. En dat besefte ik des te meer toen ik de post van voorgaande lezeres las. Alleen al deze eenvoudige, wat kortzichtige uiting van ongenoegen liet me niet onberoerd. Mijn lezers zijn me namelijk goud waard. Zonder hen zou mijn creativiteit een vroegtijdige dood sterven. ( Zo schreef ik op de homepage van mijn website.) Wie me ooit al op één van mijn signeersessies in boekhandels, op boekenmarkten of evenementen heeft ontmoet, weet dat ik geen passieve auteur ben. Voor mij geen stoeltje achter een tafel met een stapel boeken. Dat gegeven werkt niet. Dat weten de meest gelauwerde auteurs al jaren. Luc Deflo zei ooit in SB Mechelen: "Mijn hoed af voor de manier hoe jij je boek promoot." En ik vermeld hier niet zijn naam omwille van de publiciteit die het me kan opleveren. Luc lag me nauw aan het hart. Hij liep niet zoals velen naast zijn schoenen. Ook hij schatte zijn lezers naar waarde. Ik weet dus niet waarom deze bewuste lezeres er zo een enggeestig beeld op nahoudt. Auteurs zijn over het algemeen zeer empathische mensen. Ik ben zelfs van mening dat het merendeel van de boeken nooit zouden worden geschreven indien deze groep uit een onverschillig zootje bestond. De uitspraak 'De moraal van het verhaal' zou het nooit tot aan de zedenles hebben geschopt. Nee, empathie is onontbeerlijk in onze stiel. Indien ik enkel geïnteresseerd zou zijn in de verkoop van mijn boeken, zou ik niet de koude trotseren op de Predikherenlei in Gent om in vier uur tijd, amper vier boeken te verkopen. Er zijn plezantere dingen op een zondagochtend. Een warm bed met daarin een al even warme man bijvoorbeeld. Het zou natuurlijk fantastisch zijn, moest elke signeersessie of ander initiatief een colonne aan nieuwe lezers met zich meebrengen. Maar dat is niet zo. Dus zijn het de gesprekken die als steevast element elke keer weer opnieuw mijn dag inkleuren. Ik kan me vaak achteraf niet de gezichten herinneren van de mensen waarmee ik gesproken heb, maar hun verhalen zinderen soms nog dagenlang na. Vooral als mensen zich herkennen in bepaalde aspecten van mijn boeken. Neem nu Tom Van Bellingen in 'De Zonde' bijvoorbeeld. Hij weet op veertigjarige leeftijd nog steeds niet wat hij met zijn leven aanmoet. "Mijn zoon is net dezelfde", vertelt een vrouw in SB Antwerpen. Ellen Ruythoorn wordt in 'De Verlossing' de mogelijkheid om te studeren ontnomen. "Ik wou zo graag advocaat worden en ik mocht niet", zegt iemand op de boekenmarkt in Lillo. De man krijgt zelfs de tranen in de ogen. Sarah Claus bedriegt in 'Het Project' haar vriendin en ondervindt de wraak van iemand die het verleden niet kan loslaten. "Ik had na mijn scheiding malheuren kunnen doen", vertrouwt een vrouw me toe op het opendeurweekend bij Lies Scheerlinck. En dit zijn slechts enkele korte voorbeelden. Laat ik dus mijn ventilatiemomentje besluiten met een mededeling. Lieve Facebook dame, indien u mij ergens ziet staan, kom dan gerust naar me toe want ik ben wel degelijk geïnteresseerd in 'u'.