Finally...

Eindelijk is mijn blog een feit. Proficiat zeg ik tegen mezelf, want ik plande dit al lang. Jammer genoeg zag ik er niet altijd de hoogdringendheid van in. Nu dus wel en zit ik hier voor een lege pagina te denken waarover ik het in hemelsnaam wil hebben. Mijn eerste schrijversblok dus. Het heeft lang geduurd, maar een mens moet alles eens meemaken. Niet? Ik moet wel bekennen dat het beetje vreemd aanvoelt. Het is alsof ik onzeker word vanaf het moment dat het fictieve jasje wegvalt. Ik denk diep na en nog wat dieper en denk zelfs aan de mensen die me geholpen hebben om dit tot stand te brengen. Ik ben namelijk geen krak met computers en ik wil deze mensen niet teleurstellen. Ik dank dus mijn neef Dylan Vermeir om zijn deskundigheid en natuurlijk mijn allerliefste lief Tommy Vaerewijck voor het engelengeduld. In alles eigenlijk. Hij is degene die stil moet zijn tijdens mijn schrijfmomenten. Hij weet wat inspiratie inhoudt. Ook hij is een creatieveling. De cover van de Zonde is van zijn hand. Het schone lijf dat model staat is van Dylan. Ik kijk nu naar Tommy die me veel te diep ziet nadenken. Hij vraagt of ik alweer aan een nieuw boek ben begonnen. "Bloggen hoeft niet lang te duren", zegt hij. "Je schrijft gewoon wat in je opkomt." Hij zal wel gelijk hebben, maar ik ben dit niet gewend. Ik moet dit leren. Ik corrigeer en mouleer te graag mijn zinnen terwijl ik schrijf. Een ping op mijn gsm trekt mijn aandacht en ik denk, afleiding is goed. Mijn vriendin Ilse bevestigt ons shopnamiddagje voor volgende week zondag en het is juist dat wat me nu doet denken aan vorige zondag. Ons bezoek aan de zoo van Antwerpen. Dat ik daar niet eerder aan dacht. Plots zit mijn hoofd vol beelden en indrukken. Maar dat is voor volgende keer.

Wordt vervolgd...

X