Kunst en andere dingen...

Tijdens mijn vijf jaar durende opleiding edelsmeedkunst aan het SASK in Sint-Niklaas heb ik heel wat 'dingen' zien passeren. Het klassieke juweel dat ik al twintig jaar aan mijn klantjes op het werk liet zien, werd plots naar de achtergrond verdreven. Op tentoonstellingen ontdekte ik het andere soort. Het ondraagbare. Vaak vervaardigd uit materialen die me totaal vreemd waren. Voor sommige zogenaamde juwelen had ik me, indien ik ze op straat was tegengekomen, zelfs niet omgedraaid, noch gebukt. Maar een mens evolueert. Al dan niet in de goede richting, maar dat laat ik in het midden. Mijn docente Silke Fleischer haalde me uit mijn winkeltje (zoals ze dat een tikkeltje denigrerend kon zeggen). Academici laten me altijd een beetje aan spirituele mensen denken. Ze hebben het licht gezien en willen dit graag verkondigen. Enfin, mijn blik werd ruimer. Achter elk ontwerp schuilt een verhaal en verhalen zijn mijn dada. Vanaf het moment dat een kunstbeoefenaar zijn gedachtegang vertelt en me met oneindige passie uitlegt hoe dit vernieuwende object tot stand is gekomen, groeit mijn interesse en respect. Of ik het dan mooi vind, is weer een ander verhaal, maar mijn bewondering stijgt als ik gedrevenheid ervaar. Aan oppervlakkigheid heb ik een broertje dood. Ik heb vele broertjes dood, maar die komen misschien later wel aan bod. Nu verdient dit schepseltje mijn aandacht.

Ik ga dus dolgraag naar tentoonstellingen. Vorige week mocht ik docent fotograaf en beeldend kunstenaar Herman Huys bezoeken, wat van mij blijkbaar een huysgenoot maakte. Toch volgens een van zijn beste vrienden Norbert De Beule die tijdens de vernissage van Corpus Meum het voorwoord voor zijn rekening nam. Herman Huys maakt kunst en andere dingen waarbij ik mijn ruime blik dus nodig had. Achter zijn objecten schuilen verhalen waarover diep is nagedacht en mijn respect en bewondering laat groeien. Vrijdag hebben ik dan het Klassiek Salon 2019 bezocht in Kasteel Cortewalle in Beveren. Kan het nog statiger? Ik ken de Sint-Niklase Aquarellist Suzy Van Buynder al heel wat jaren en ken haar veelzijdigheid. Kalligrafie is haar nieuwste artistieke aanwinst dus in combinatie met de prachtige weergave van de Magnolia, kunnen we toch wel van originaliteit spreken. Albert Tersago, eveneens een stadsgenoot, kende ik niet. Nog niet. Tot de sympathieke man me aansprak terwijl ik zijn werk bewonderde. De ouderwetse porseleinen poppen leken wel vanuit het schilderij tot op je schoot te springen. Ik bleef er naar kijken. Net als naar de mediterende vrouw van Chris Tackaert. Op de rug van het stenen beeld zat een lieveheersbeestje te rusten. Het voelde zich duidelijk op zijn gemak tussen al deze kunstzinnige zielen. Ik ook.