Ode aan Marleen...

Soms is het leven één roze bril. Dan zie je de zon op de kleurloze achtergeveltjes al van zodra je je ogen 's morgens opent. De schoot waarin je geborgenheid vindt, is warm en uitnodigend en voor een ogenblik geef je je over aan de waanzinnige gedachte dat dit gevoel voor eeuwig blijft bestaan. "Mijn lief, ik wou dat het zo was", denk ik en tegelijkertijd ben ik me bewust van onze vergankelijkheid. Ik zou dit niet mogen doen. Deze donkere gedachten zijn compleet nutteloos. Ze leiden me enkel naar mooie zielen die ik verloor op weg naar het bloemenveld waarin ik me nu bevind. En het maakt me weemoedig. "Ze zou zo fier geweest zijn op haar kleine zus", zei iemand me deze week en plots eindigde mijn euforie vanwege de talloze hartelijke felicitaties, met een fameuze krop in mijn keel. Ik ben haar niet vergeten. Niemand is haar vergeten. Zij ging mij ooit voor als 'madame van den boekenwinkel'. Ten tijde van de Harry Potter hype. Een levenslustige vrouw met vele vriendjes in 'real life'. Het is een vreemde gewaarwording als je er diep over nadenkt, maar in die tien jaar na haar dood draaide de wereld ook verder zonder haar. Ik observeer haar zonen, zie haar kleindochtertje van twee en wil haar dingen vertellen. Ze had Tommy geweldig gevonden en had zich ontpopt tot mijn allergrootste fan. Iedereen zal het begrijpen als ik zeg dat ik huil terwijl ik dit schrijf. Terwijl ik een soort ode aan haar breng. Ik ben haar niet vergeten. Niemand is haar vergeten. Vergankelijkheid is relatief en donkere gedachten blijken allesbehalve nutteloos. Dankjewel mooie ziel. Dankzij jou zie ik het bloemenveld waarin ik mij bevind. Je kleine zus.