Politiek... ik weet het niet goed...

Ik heb een week lang getwijfeld of ik hierover wel een mening zou uiten. Politiek ligt altijd gevoelig. Politiek zet kwaad bloed. Politiek verdeelt in vakjes en veralgemeent. En laat het nu net dit laatste zijn, waar ik het moeilijk mee heb. Mensen beseffen niet hoe vaak en gemakkelijk ze veralgemenen. Werkelijk iedereen maakt zich hier schuldig aan. Ik besefte dit toen ik donderdagnamiddag op Hemelvaartdag samen met Tommy een bezoek bracht aan de Special Olympics in Beveren. De opdracht was het vastleggen, op foto, van het enthousiasme en de vreugde die vooral mensen met het Downsyndroom uitstralen. Misschien ook een veralgemening, maar voorlopig ken ik er geen andere. Het was pokkedruk in het Olympisch dorp en van zodra we de badminton- en loopwedstrijden bijwoonden begonnen er zich bedenkingen te vormen in mijn hoofd. Het begon met: Het zal je kind maar wezen. Want de stelling 'mijn kind schoon kind', is hier meestal niet aan de orde. Ik dacht, je moet het maar kunnen. Dit levenslang engagement. Tenslotte is niet iedereen in de wieg gelegd om te verzorgen. En automatisch vroeg ik me af of ik het zelf zou aankunnen. Mijn antwoord was volmondig neen. Tot op het ogenblik dat de winnaars op het podium plaatsnamen en ik de familie en vrienden wuivend en met tranen in de ogen zag juichen om hun beminde familielid. Mijn veralgemening dat zo een kind per definitie synoniem staat voor miserie verdween op slag. De mentale rijkdom was overweldigend. Geen enkele remming, geen beheersing, enkel onvoorwaardelijke liefde. Nu hoor ik jullie denken, wat heeft dit in godsnaam met politiek te maken. Mijn antwoord is kort en bondig. Alles. Een mens heeft vele vooroordelen. Afkomstig uit de angst voor het onbekende, maar net zo goed de kennis van het verleden. Onze mensheid heeft gruwelijke toestanden meegemaakt. We hebben onschuldig protest zien uitgroeien tot ontembare monsters. Sommigen onder ons zijn dat niet vergeten ook al is de generatie die het onderging al lang dood en begraven. Vooroordelen doorstaan namelijk de overlevering. Het collectief geheugen. Je weet wel welke partij ik wil aanhalen. Zij wonnen de verkiezingen glansrijk. Zelf heb ik de pamfletten nog in mijn handen gekregen. Een goeie dertig jaar geleden. Ze waren zeer racistisch. De rillingen liepen toen al over mijn rug. Ik kan me niet van het gevoel ontdoen dat er nog steeds zo een mensen tot die partij behoren. Ergens achter de schermen. In de catacomben. Ze zijn slimmer geworden, denk ik dan. Elk levend wezen past zich aan zijn omgeving aan. Is dit goed of juist gevaarlijk. Wie zal het zeggen. Ik blijf alert maar weiger intussen de veralgemenen. Of heet dat positieve veralgemening, zoals positieve discriminatie. Een woord waar ik de betekenis niet van snap. Het zijn woorden die in het leven worden geroepen om onze goedbedoelde handelingen te verantwoorden. In mijn oren klinken ze onjuist. Bij het eerste blijf je mensen over dezelfde kam scheren. Bij het tweede blijf je mensen achteruitsteken. Vandaar dat ik wil besluiten met waarmee ik begonnen ben. Ik weet het allemaal niet goed. Hopelijk weten de politici het wel.