Van onschuld gesproken...

Ik ben deze foto van mijn eerste communie speciaal gaan opzoeken in de oude doos. Het was het jaar 1973. Geef toe, mijn blik liegt er niet om. Ik was een braaf meisje. Een verlegen kind dat nauwelijks meewerkte in de klas. Niet omdat ik de antwoorden niet wist, maar omdat ik te introvert was om mijn vinger op te steken. Mondeling examen was een hel. Toneeltjes voor de klas een zenuwslopende bedoening. Ik zat het liefst achteraan een beetje onopvallend te wezen. Zelfs in de turnles. Ik was niet echt lenig, maar ook niet bepaald een stijve hark. Ik had gewoon altijd schrik dat ik me pijn ging doen. Jazz dance deed ik wel graag. Want het gevoel voor richting en ritme heb ik altijd gehad. Je vraagt je nu waarschijnlijk af waarom ik dit onderwerp kies. Tommy, mijn lief, is fotograaf, maar dat weten jullie vermoedelijk al. In april en mei passeren er nogal wat zeven- en twaalfjarigen het oog van zijn camera en laatst mocht ik mee op reportage van een nichtje. In een marineblauw jurkje en met de kepie van haar papa op haar hoofd poseerde Jade op de boot van haar ouders. Ze deed dat goed. Als een echte schipper gooide ze de trossen naar de kaai en nam met de stoerheid van een echte kapitein haar plaats in achter het stuurwiel. De boot is nog geen honderdste van een kabellengte van de kant geweest, maar dat gaf niet. Op de foto's speurt ze de horizon af alsof het eiland San Salvador elk moment in zicht kan komen. Het was in ieder geval een leuke ervaring. Voor haar, maar ook voor mij. Het liet me denken aan 'mijn tijd'. Drie fotootjes op een stoeltje in een studio, en dat was het. Ergens heb ik er nog eentje met mijn handjes gevouwen, maar dat vind ik erover. Ik ben geen gelovig zieltje meer en eigenlijk vind ik dat wel jammer. Ik was een behoorlijke fan van Jezus toen ik klein was. Dat gevoel kwam opnieuw naar boven toen we op 1 mei van de musical 'Jesus Christ Superstar' zaten te genieten. Een krachtig spektakel. Gepresenteerd door Bohemian Productions met als locatie de Christus Koningkerk in de Heistraat in Sint-Niklaas. En laat dat nu uitgerekend de kerk zijn waar ik mijn communie deed. Het imposante glasraam van Jezus, in karmijnrood gewaad, liet me bijna knielen, terwijl de twaalf witte apostelen zoals vanouds de andere kant opkeken. Alles was hetzelfde gebleven behalve de stoelen stonden in tien lange rijen naar het midden gericht waar tien ton zand en stapels houten kisten het decor vormden voor de lijdensweg van Jezus. Of was het die van Judas Iskariot? De meest menselijke van de twaalf. Hij kreeg dan ook het luidste applaus. Judas had Jezus overtroffen. Tenminste zo voelde ik het aan en dat had ik niet verwacht. Ik hou van menselijkheid. Ik hou van de schuldbewustheid die er onvermijdelijk mee samenhangt. Jezus is te deugdzaam, te heilig, maar daar dacht ik niet aan op zevenjarige leeftijd, toen ook bij mij een denkbeeldig aureooltje boven mijn hoofd hing.