Wat een week...

Stel je dat voor. Er was gewoon geen tijd om te bloggen. Het begon al vorige zondag. Tommy had een Hopper momentje en een half uurtje later stond ik in een witte kanten jurk voor de Stadsschouwburg heerlijk te bevriezen. Het was de eerste aanzet van een stormachtige week. Letterlijk en figuurlijk. Woensdagavond was er dan eindelijk de verrassingsfuif voor Tommy's vijftigste verjaardag. De verrassing was natuurlijk al voor de helft verklapt. Als ik uitvluchten zoek dan zie je dat meteen aan mijn hoofd. Maar hij was content en voelde zich geliefd, en dat niet alleen. Het was voor hem ook nog een speciale week op professioneel vlak. Zijn eerste echte tentoonstelling in het prachtig decor van Alcea Vijverweelde. Samen met zaakvoerder Christof Ivens hebben we de wind getrotseerd. In een heuse boomhut en in het gezelschap van honingschnaps en het geluid van een Oehoe op de achtergrond. Wat kan het leven mooi zijn. Afwisselend ook als je weet dat ik momenteel grotendeels mijn vrije dagen in quarantaine doorbreng met het schrijven van mijn nieuw boek. Ik leg mezelf geen deadline op, maar hoe meer ik schrijf, hoe meer ik het in de vingers heb dus probeer ik toch mijn acht uurtjes vol te krijgen. Maar natuurlijk moet een mens sociaal bewogen blijven. Zijn kop laten zien, zoals ze dat zeggen. Het schept banden. Het laat je beseffen hoe klein de wereld is. Zo was het ook op vrijdag. Tijdens het Theaterstuk Stiltebreker bij Jeugtheater Ondersteboven. Marjan De Gendt en zes andere acteurs lieten ons genieten van een stuk dat Vrouwendag alle eer aan deed en in de cafetaria ontmoette ik twee gezichten waar ik licht nostalgisch van werd. Mevrouw Bauwens en Mevrouw Van Raemdonck. Mijn leraressen Frans en lichamelijke opvoeding van de Heilige Familie. Zo 'n slordige veertig jaar later zit je dan heerlijk te keuvelen met twee gewone sympathieke vrouwen. De hiërarchie is dan plotseling onbestaande. Vreemd en heerlijk tegelijkertijd.